تا حالا دقت کردین که وقتی به یه نفر یه مطلبی میگین و اون تو دفعه اول متوجه نمیشه، دفعه بعد که میخواین توضیح بدین، از دستای خودتون بیشتر از حالت اول استفاده می کنین؟به نظرتون چرا این اتفاق میفته؟
بروکا ( Broca )، یکی از قسمت های مغزه که برای تولید کلمات و جملات، از اهمیت بالایی برخورداره. تصاویر گرفته شده از بروکا، نشون میدن که فعالیت این قسمت از مغز تو موارد زیر به صورت قابل توجهی زیاد میشه:
– وقتی شما به کلمات فکر می کنین.
– وقتی دارین صحبت می کنین و حرف می زنین.
– وقتی دارین دستاتونو حرکت میدین.
– وقتی دارین به حرکت دست بقیه توجه می کنین.
اما نکته جالب اینجاست که وقتی شما سه مورد اول رو با هم ترکیب می کنین، فعالیت بروکا به صورت قابل توجهی زیاد میشه و بازدهی اون بیشتر میشه. به نظرتون این نکته جه کمکی میتونه به بهبود کیفیت سخنرانی شما بکنه؟
اگه شما موقع حرف زدن از حرکات دست خودتون هم کمک بگیرین، توانایی مغزتون در یاد آوری کلمات، تولید کلمات، و استفاده از کلمات برای تولید جمله هاتون، بیشتر میشه. ( مراجعه کنین به کتاب Secrets and Science of Body Language at Work – صفحه ۸۳ ).
اما آیا منظور ما اینه که دستاتونو مثل حالت رقص، به همه طرف حرکت بدین؟ اصلا. درسته که حرکت دادن دست باعث میشه شما بهتر یادآوری کنین، بهتر جمله سازی کنین. اما مورد چهارم از نکته بالا این اجازه رو به شما نمیده که هرطوری دلتون خواست دستتونو حرکت کنین. چرا که حرکت دستای شما، همونطور که بر روی مغز خودتون تاثیر میذاره، بر روی مغز مخاطب هم تاثیر میذاره. همونطور که تو مقاله ” استایل کاریزماتیک ” یاد گرفتین ، مخاطب به اغلب حرکت های شما توجه میکنه و تحت تاثیر اونا قرار میگیره. پس اگه شما دست خودتونو به صورت نامتناسبی حرکت بدین، بر روی مخاطبتون تاثیر منفی میذارین. و برعکس اگه شما دستاتونو به صورت مناسب و هماهنگ با گفته هاتون حرکت بدین، تاثیر حرفاتون افزایش پیدا میکنه. تو این مقاله شما رایج ترین حرکت های دست ( چه مثبت و چه منفی ) و کاربرد اون ها رو یاد میگیرین.در این یخش آسمونی ابتدا حالت های منفی رو بررسی می کنیم و در آخر حالت های مثبت و کاربردی رو یاد می گیرین.
حالت های منفی
حالت اول:
این ژست بیشتر تو خانم ها مشاهده میشه. اما بعضی وقتا مردها هم ممکنه از این حالت استفاده کنن. وقتی شما از این ژست استفاده کنین، مفاهیم زیر رو به ذهن مخاطباتون القا می کنین:
من آدم خجالتی هستم.
اعتماد به نفس کافی ندارم.
تو این موضوعی که دارم در موردش حرف میزنم، اطلاعات کافی ندارم.
استرس زیادی دارم.
تو این حالت:
زبان بدن سخنران بسیار ضعیف و در حد صفر است. چون سخنران انگشتای دستشو با دست دیگه خودش حبس کرده که این کار اجازه نمیده شما دستتونو آزادانه حرکت بدین و از ژست دیگه ای استفاده کنین.
سخنران از برقراری ارتباط چشمی خودداری می کنه یا فقط به چند نفر که میشناسه نگاه می کنه.
استرس سخنران بیشتر از حد معمولیه که این استرس باعث میشه هم صدای سخنران بلرزه و هم تن صداش خیلی پایین بیاد.
این ژست برای هیچ سخنرانی مناسب نیست. حتی سخنران های معمولی و آماتور.
.
حالت دوم:
یکی از علامت هایی که نشون میده شما استرس دارین، اینه که دمای دستاتون به شدت پایین میاد و احساس سردی می کنین. به همین خاطر شما تلاش می کنین با مالش مداوم دستاتون، خودتونو گرم کنین و به آرامش برسین. در مورد سخنرانی، این حالت بهتر از حالت قبله. چون برعکس حالت قبل، تو این حالت:
شما از حرف زدن مقابل جمع خجالت نمی کشین.
اعتماد به نفستون پایین نیست و میدونین که به احتمال زیاد میتونین از پس این کار بربیاین.
اما هیجان شما بالاست.
که این هیجان بالا باعث میشه:
دمای بدنتون پایین بیاد و احساس سردی بکنین.
صداتون موقع شروع صحبت بلرزه.
و تن صداتون کمی پایین بیاد.
که این سه عامل کاملا طبیعیه و بعد از چند دقیقه برطرف میشه و هم دمای بدنتون بالا میاد و هم صداتون به حالت نرمالِ خودش برمی گرده. این حالت رو شما تو سخنران های آماتور ( مثل سخنرانی و ارائه یک دانشجو ) زیاد دیدین و شاید تجربه کردین. اما با این حال باید بدونین که این ژست برای سخنران های حرفه ای اصلا مناسب نیست.
.
حالت سوم:
این ژست هم یکی دیگه از حالت های نشون دهنده استرس و نگرانی و تو برخی حالت ها نشون دهنده عصبانی بودنه. شما وقتی تو شرایط نامناسب و ناراحتی قرار بگیرین، اما نتونین از اون شرایط خارج بشین، به صورت ناخودآگاه این ژست رو از خودتون نشون میدین. وقتی تو سخنرانی هاتون از این ژست استفاده می کنین، معمولا:
ارتباط چشمی قابل قبولی با مخاطباتون برقرار می کنین.
اعتماد به نفس دارین، اما از یک مورد خاص نگران یا ناراحت یا عصبی هستین. مثلا حضور یک فرد خاص در بین مخاطباتون، باعث شده این حس در شما به وجود بیاد.
تن صداتون به مدت چند ثانیه تغییر می کنه و پایین میاد و تو برخی حالت ها صداتون می لرزه.
زبان بدنتون افت می کنه. چون دستتون رو حبس کردین.
این ژست برای سخنران های آماتور شاید هیچ ایرادی نداشته باشد، اما برای یک سخنران حرفه ای، مناسب نیست.
سه حالت بالا، رایج ترین حالت های منفی هستن که شما باید سعی کنین از این حالت ها، استفاده نکنین.
.
حالت های مثبت
حالت پایه:
تو این حالت شما دستای خودتونو مثل شکل نگه میدارین. این حالت این انعطاف رو به دستای شما میده تا بتونین به راحتی تموم حالت های بعدی رو اجرا کنین. به همین خاطر به این ژست، حالت پایه میگیم.
.
حالت مطمئن:
تو این ژست دست های شما درست روبه روی هم قرار دارن. فاصله بین دست ها مهم نیست و حتی میتونین انگشتاتونو به هم بچسبونین. این ژست برای زمانی مناسبه که شما از گفته های خودتون ۱۰۰% مطمئن باشین. شما وقتی از این ژست استفاده می کنین، حس اطمینان رو به مخاطب خودتون القا می کنین و نشون میدین که از صحتِ حرفی که میزنین مطمئن هستین. اگه این ژست رو با ” تن صدای مناسب ” و ” ارتباط چشمی خوب “، همراه کنین، میتونین تاثیر فوق العاده ای بر روی مخاطب بذارین.
.
حالت رو راست:
حرف زدن با دستان باز ( نشون دادن کف دست ) در ارتباطات متقابل به معنی صداقت و راستی شماست. وقتی شما از این ژست استفاده می کنین به مخاطب این حس رو القا می کنین که ” من هیچ چیز نادرستی ندارم که مخفی کنم و چیزایی میگم که درست باشن “. این ژست برای زمانی مناسبه که:
– شما از مطلبتون نتیجه گیری می کنین.
– میخواین به مخاطبتون پیشنهاد فروش بدین.
– میخواین از مخاطبتون بخواین کاریو انجام بدن. یعنی مرحله Call to Action.
استفاده از این زست تو سخنرانی ها باعث میشه مخاطب به درستی شما بیشتر اطمینان کنه و از گارد دفاعی خارج بشه. و بنابراین تاثیر حرف های شما بر روی مخاطب افزایش پیدا می کنه.
خیلی عالی بود. میشه راجع به زبان بدن بیشتر مطلب بذارید؟ ممنون می شم.