کد خبر : 264545 تاریخ انتشار : چهارشنبه ۱۴ اسفند ۱۳۹۸ - ۱۲:۵۲

روز‌های پایانی دکتر مصدق چگونه گذشت؟

روز‌های پایانی دکتر مصدق چگونه گذشت؟ میهن فال به نقل از روزنامه شرق: «در طول تاریخ مشروطیت ایران این اولین‌بار است، که یک نخست‌وزیر قانونی مملکت را به حبس و بند می‌کشند و روی کرسی اتهام می‌نشانند… به من گناهان زیادی نسبت داده‌اند ولی من خودم می‌دانم که یک گناه …

روز‌های پایانی دکتر مصدق چگونه گذشت؟

روز‌های پایانی دکتر مصدق چگونه گذشت؟

میهن فال به نقل از روزنامه شرق: «در طول تاریخ مشروطیت ایران این اولین‌بار است،
که یک نخست‌وزیر قانونی مملکت را به حبس و بند می‌کشند و روی کرسی اتهام می‌نشانند…
به من گناهان زیادی نسبت داده‌اند ولی من خودم می‌دانم که یک گناه بیشتر ندارم و آن این است،
که تسلیم تمایلات خارجیان نشده و دست آنان را از منابع ثروت ملی کوتاه کرده‌ام…

مردم این مملکت می‌دانند که وضع من در بسیاری جهات با وضع مارشال پتن فرانسوی بی‌شباهت نیست،
و من هم سالخورده و به وطن خود خدمتی کرده‌ام. من هم مثل او در اواخر عمر به روی کرسی اتهام نشسته‌ام و شاید،
مثل او محکوم شوم، ولی همه نمی‌دانند بین من و او یک تفاوت آشکار است.
پتن به جرم همکاری با دشمن ملت فرانسه به دست ملت فرانسه محاکمه شد،
و من به گناه مبارزه با دشمن ملیت ایران به دست عمال بیگانگان!».

وزیر دفاع ملی

این بخشی از دفاعیات دکتر محمد مصدق در دادگاه است، دادگاهی که او را از نخست‌وزیری ایران به تبعید در احمدآباد فرستاد.
دادگاه اگرچه او را از اتهامات مهمی مانند اقدام علیه اساس سلطنت و کودتا علیه قانون اساسی که حکم اعدام داشت، تبرئه کرد،
ولی به جهت تمرد از فرمان شاه او را به سه سال زندان محکوم کرد. مصدق پس از گذراندن سه سال زندان،
به ملک خود در احمدآباد رفت و تا پایان زندگی یعنی تا 14 اسفند 1345 زیر نظارت شدید دولت بود.

نمایندهٔ مجلس شورای ملی
دوره‌های 1، 3، 5، 6، 14 و 16

مصدق وصیت کرده بود او را کنار کشته‌شدگان 30 تیر در ابن‌بابویه دفن کنند، ولی با مخالفت شاه چنین نشد،
و او در یکی از اتاق‌های خانه‌اش در قلعه احمدآباد در روستای احمدآباد به خاک سپرده شد.
دکتر یدالله سحابی پیکر او را غسل داد؛ سپس نماز میت محمد مصدق را آیت الله‌سیدرضا زنجانی اقامه کرد.
به این ترتیب از دفن او در قبرستان ابن‌بابویه جلوگیری شد.


روز‌های پایانی دکتر مصدق چگونه گذشت؟

محمد مصدق در روز‌های آخر عمر خود درباره حوادث سال 32 گفته بود:
«کمونیسم را بهانه کرده‌اند که نفت ما را صد سال دیگر هم غارت کنند.
دادگاه نظامی من را به سه سال حبس مجرد محکوم کرد که در زندان لشکر 2 زرهی آن را تحمل کردم؛
روز 12 مرداد 1335 که مدت آن خاتمه یافت، به‌جای اینکه آزاد شوم،
به احمدآباد تبعید شدم و عده‌ای سرباز و گروهبان مأمور حفاظت من شدند.
اکنون که سال 1339 خورشیدی هنوز تمام نشده، مواظب من هستند و من محبوسم و،
چون اجازه نمی‌دهند بدون اسکورت به خارج [قلعه]بروم؛
در این قلعه مانده‌ام و با این وضعیت می‌سازم تا عمرم به سر آید و از این زندگی خلاصی یابم».
دکتر مصدق در اواخر عمر خود حتی اجازه نداد که برای معالجه‌اش به خارج از کشور برده شود.
دکتر اسماعیل یزدی از پزشکان معالج مصدق در خاطره‌ای درباره روز‌های آخر عمر او نقل کرده است:
«راه‌حل من این بود که دکتر مصدق تحت نظر باشد، چون پیشرفت سرطان کند بود و بهتر از رادیوتراپی بود.


وزیر امور خارجه

سقف دهانشان قبل از رادیوتراپی کمی متورم شده بود و برآمدگی کوچکی حس می‌کرد، اما بعد از آن کاملا زخم شد.
رادیوتراپی آن موقع نشت طرفی داشت و امکان هدف‌قرار‌دادن کلونی‌های محدود سرطانی نبود.
برای افرادی که زخم معده داشتند، این نوع درمان را تجویز نمی‌کردند،
چون ریسک بود و امکان اینکه زخم باز شود و خون‌ریزی کند و‌جود داشت که درمورد دکتر مصدق هم این اتفاق افتاد.

دکتر مصدق

البته همه‌چیز را در پزشکی نمی‌توان قطعی تلقی کرد…
من از دکتر غلامحسین مصدق سؤال کردم شنیده‌ام که شاه برای اعزام دکتر مصدق به خارج موافقت کرده است،
این موضوع را با آقا مطرح کرده‌اید؟ گفت: بله با اینکه امکان بردن و بستری‌کردن ایشان در بیمارستان‌های سوئیس،
به‌خصوص لوزان که چند دوست پزشک در آنجا دارم، به سهولت امکان‌پذیر است،
مع‌ذلک وقتی که موضوع را با ایشان در میان گذاشتم، با پرخاش گفتند چرا به خارج بروم؟
پس شما‌ها که ادعای طبابت می‌کنید و در خارج هم تحصیل کرده‌اید، چکاره‌اید؟
اگر واقعا طبیب هستید، همین‌جا مرا معالجه کنید.

والی آذربایجان

من با مردم چه فرقی دارم، مگر دیگران که بیمار می‌شوند برای معالجه به خارج می‌روند؟
حتی درمورد آوردن پزشک از خارج هم با وجودی که اجازه آن از شاه گرفته شده بود، گفتند:
لعنت خدا بر من و هر کسی که در این زمان بخواهد مخارج زندگی چندین خانواده این مملکت فقیر را،
صرف آوردن دکتر برای معالجه من از خارج کند… تاآنجاکه به‌خاطر دارم و اگر اشتباه نکنم،
دکتر مصدق را برای رادیوتراپی به بیمارستان مهر می‌بردند؛
اما با خون‌ریزی معده مجددا در بیمارستان نجمیه بستری کردند.


روز‌های پایانی دکتر مصدق چگونه گذشت؟

هم‌زمان زخم‌های مخاط دهان و گلویش نیز تشدید شده بود. در نهایت به دلیل عود زخم معده و خون‌ریزی شدید،
و عوارض دیگر در نیمه‌های شب 14 اسفند 1345 فوت کردند. ایشان به دلیل متاستاز ضایعه سرطانی فوت نکرد،
بلکه در اثر خون‌ریزی معده و احتمالا به دلیل انتشار عفونت داخل خون درگذشت.
14 اسفند 1345 بعد از شنیدن خبر درگذشت دکتر مصدق به بیمارستان نجمیه رفتم،
اما بسیار شلوغ بود و من را راه ندادند. به سختی به افراد اجازه می‌دادند داخل بیمارستان شوند.
اطراف بیمارستان بسیار شلوغ بود و من بیرون بیمارستان ایستاده بودم.
آن‌هایی که خبر را شنیده بودند به طرف بیمارستان آمدند. بعد هم او را در احمدآباد به طور امانی به خاک سپردند».

وزیر مالیه

درباره پاکدستی و قناعت مصدق هم نقل‌قول‌های فراوانی وجود دارد؛ برای مثال در تمام دوران نخست‌وزیری‌اش حقوق دریافت نکرد،
هزینه سفر‌های کاری را هم از جیب خودش پرداخت می‌کرد و حتی برای ایاب‌وذهاب از خودروی شخصی خود استفاده می‌کرد،
نه از خودروی مخصوص نخست‌وزیری. او تمام هدایا و هبه‌هایی را که رجال و تجار و سیاست‌مداران برایش می‌فرستادند رد می‌کرد.

دکتر محمد مصدق

آقای خازنی نقل می‌کند روزی دکتر مصدق مریض‌احوال بود و پزشک تشخیص داد که گرمازده شده است.
خازنی بعد از جست‌وجوی فراوان نتوانسته بود برای اتاق او کولر تهیه کند و وقتی وزیر راه مصدق با او تماس گرفته بود،
از او هم سراغ کولر را گرفته بود که گفته بود در دفتر وزارت یک کولر بلااستفاده هست و همان را برای دکتر مصدق فرستادند،
اما مصدق به محض اینکه متوجه قضیه شده بود دستور داده بود فورا کولر را به وزارتخانه برگردانند و گفته بود،
«من که گفته بودم نباید یک چوب کبریت وارد این خانه شود».

والی فارس

مریم سمیعی، نوه دکتر مصدق هم در کتاب «در خلوت مصدق» (ص 173) این ماجرا را چنین شرح می‌دهد:
«مصدق را عارضه‌ای افتاد و غده‌ای بر صورتش هویدا شد. هنوز تصمیمی در چگونگی درمان اتخاذ نکرده بودند…
غلامحسین‌خان [پسر مصدق]بدون آنکه از او پرسد، خود توسط پرفسور یحیی عدل از شاه تقاضا کرد،
که اجازه دهد او را روانه دیار فرنگ کند. شاه نپذیرفت و پیام داد می‌توانند برای شفایش از هر پزشک متخصصی که مایل باشند،
دعوت به ایران کنند. هنگامی که پسر کلام شاه را به پدر بازگو نمود، مصدق سخت برآشفت و به پسرش پرخاش کرد و گفت،
که به تو گفت من قصد سفر به فرنگ را دارم؟ غلط کردی سرخود از شاه اجازه گرفتی،
اصلا نیازی به متخصص از فرنگ نیست که شاه اجازه بدهد یا ندهد.
ابدا لازم نیست کسی از خارج بیاورید و من هم پایم را از این مملکت بیرون نخواهم گذاشت».


روز‌های پایانی دکتر مصدق چگونه گذشت؟

دکتر مصدق با چنین روحیات وطن‌دوستانه‌ای در 14 اسفند درگذشت.
پس از درگذشت مصدق حکومت پهلوی برگزاری مراسم بزرگداشت برای او را ممنوع اعلام کرد،
تا آنکه انقلاب اسلامی در سال 57 به پیروزی رسید و در تاریخ 15 اسفند 57 یکی از بزرگ‌ترین گردهمایی‌های سیاسی،
در سالروز درگذشت رهبر نهضت ملی نفت بر مزار او در احمدآباد برگزار شد.
در این مراسم که آیت‌الله طالقانی سخنران آن بود، به نوشته روزنامه اطلاعات یک میلیون نفر به احمدآباد رفتند.

سی و پنجمین نخست وزیر ایران

اطلاعات در شماره همان روز در توصیف این مراسم نوشت:
«امروز ایران پس از دوازده سال خون‌دل‌خوردن و خاموشی به‌خاطر،
عجز از برپایی مراسم تجلیل از شادروان دکتر محمد مصدق،
رهبر ملی خود با شکوهی خیره‌کننده یاد آن بزرگ‌مرد تاریخ مبارزات ضداستعماری ملل شرق را گرامی داشت.
مراسم تجلیل از این ابرمرد چندان باشکوه بود که بی‌شک پرتو پرجلالش قرون متمادی،
بر صفحات تاریخ جدید ایران پرتو خیره‌کننده‌ای خواهدداشت».

به این پست امتیاز دهید
دسته بندی : چهره ها ، چهره های ایرانی ، زندگی نامه بزرگان بازدید 1,580 بار
دیدگاهتان را بنویسید

css.php