چرا امام على (ع) ترک گناه را آسان تر از توبه دانسته اند؟
چرا امام على (ع) ترک گناه را آسان تر از توبه دانسته اند؟ 1- با توجه به اینکه از نظر اسلام، گناه یک نوع بیمارى است. همچنان که امام على علیه السلام مى فرماید: « اَلذُّنُوبُ الَدّأُ وَ الدَّوأُ اَلاْ ِسْتِغْفارُ وَ الشِّفأُ أنْ لا تَعُودَ، گناهان درد هستند و …
چرا امام على (ع) ترک گناه را آسان تر از توبه دانسته اند؟
1- با توجه به اینکه از نظر اسلام، گناه یک نوع بیمارى است. همچنان که امام على علیه السلام مى فرماید: « اَلذُّنُوبُ الَدّأُ وَ الدَّوأُ اَلاْ ِسْتِغْفارُ وَ الشِّفأُ أنْ لا تَعُودَ، گناهان درد هستند و داروى آن استغفار است و شفاى این بیمارى آن است که دیگر به گناه بازنگردى» (1)
در جاى دیگر درباره شهوات مى فرماید: « شهوات دردهاى کشنده اى است که بهترین داروى آن خوددارى و صبر است» (2)
و از طرفی هم امروزه ثابت شده که پیشگیرى از بیمارى به مراتب آسانتر و کارسازتر از درمان است، بطوری که، متخصصان امر بهداشت و درمان، همواره بر پیشگیرى از بیمارى تأکید کرده، هزینه هاى زیادى را براى این امر اختصاص داده اند. لذا این قاعده در مورد بیمارى روحى نیز صادق است! و شاید براین اساس امام على علیه السلام فرموده اند: « تَرکُ الذَّنبِ أهوَنُ مِن طَلَبِ التّوبَه، ترک گناه از توبه آسانتر است» (3)
2- نکته دیگری هم که می توان از این فرمایش استفاده کرد این است که حضرت با چنین حدیثی مى خواهد به همه پیام دهد که به بهانه توبه، جسورانه معصیت نکنند، زیرا توبه کردن کار ساده اى نیست بلکه، رهایى از گرداب مهلک گناه و رسیدن به ساحل نجات، بسیار مشکل است، به ویژه اگر گناه، براى انسان به صورت یک عادت در آمده باشد.
زیرا توبه کردن و قبول شدن آن، شرایطى دارد که دستیابى بر آن با دشوارى همراه است، به خصوص اگر حقى از مردم ضایع شده باشد که از آن به «حق الناس» یاد مى شود. توبه در گرو رضایت صاحب حق است. چه بسا این امر در مواردى با مشکل روبه رو شود.
3- به علاوه اینکه؛ هر چند توبه، گناه را محو مى کند اما شخص تائب حتى پس از توبه، صفاى باطنى روحانى و نور خالص فطرى (که قبل از انجام گناه داشت) برایش باقى نمى ماند! درست مانند صفحه کاغذى را که اگر سیاه کنند و باز بخواهند جلا و صیقل دهند، به حالت پاکى و درخشندگى اوّلى برنمى گردد، یا چینى شکسته را اگر درست کنند، باز حالت اوّل را مشکل است پیدا کند. همچنان که خیلى فرق است میان دوستى که در تمام مدت عمر با صفا و خلوص با انسان رفتار کند، یا دوستى که خیانت کند و پس از آن، عذرخواهی نماید طلب عفو کند.
(1) مستدرک الوسائل، ج 12، ص 129
(2) غرر الحکم، ج 2، ص 72
(3) کافی، ج8، ص384 و نهج البلاغه، قصار 170
(منبع پاسخ: کتاب توبه تولدی دوباره ؛ محمد سبحانی نیا)
سلام روزبخیر سایت بسیار خوب ومفیدی است لطفا دعای روزانه را هم بگذارید . با تشکر