اذان گفتن در گوش نوزاد چه فایده ای دارد؟

مستحب است در روز اولى که نوزاد بدنیا مى‌آید یا قبل از آن که بند ناف او بیفتد، در گوش راست او، اذان و در گوش چپ او، اقامه گفته شود.در ادامه احادیثی در این باره میخوانیم:

رسولُ اللّه صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم:

یا علیُّ، إذا وُلِدَ لکَ غُلامٌ أو جاریهٌ فأذِّنْ فی اُذنِه الُیمنى وأقِمْ فی الیُسرى ؛ فإنّه لا یَضُرُّهُ الشّیطانُ أبدا.

پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم:

یا على ! هرگاه پسرى یا دخترى برایت به دنیا آمد در گوش راست او اذان بگو و در گوش چپش اقامه ؛ در این صورت‏شیطان هرگز به او گزندى نمى‏رساند.

تحف العقول: ۱۳ منتخب میزان الحکمه: ۱۸

الإمام الصادق علیه‏السلام

– فیما یُفعَلُ بِالمَولودِ إذا وُلِدَ: مُرُوا القابِلَهَ أو بَعضَ مَن یَلیهِ أن تُقیمَ الصَّلاهَ فی اُذُنِهِ الیُمنى ؛ فَلا یُصیبَهُ لَمَمٌ ولا تابِعَهٌ أبَداً.

امام صادق علیه‏السلام

– در باره آنچه باید پس از زاده شدن کودک برایش انجام داد: به ماما یا یکى از دیگر کسانى که نزدیک کودک است، بگویید در گوش راست او «اقامه» بگوید تا در نتیجه، هیچ‏گاه به دیوانگى و جن‏ زدگى گرفتار نیاید.

الکافی، جلد ۶، صفحه ۲۳، حدیث ۲ عن حفص الکناسى دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۶۷۶

الکافی عن أبی یحیى الرازی عن الإمام الصادق علیه‏السلام:

إذا وُلِدَ لَکُمُ المَولودُ، أیُّ شَیءٍ تَصنَعونَ بِهِ؟

قُلتُ: لا أدری ما نَصنَعُ بِهِ.

قالَ: خُذ عَدَسَهَ جاوَشیرَ فَدُفهُ بِماءٍ، ثُمَّ قَطِّر فی أنفِهِ فِی المِنخَرِ الأَیمَنِ قَطرَتَینِ، وفِی الأَیسَرِ قَطرَهً واحِدَهً، وأذِّن فی اُذُنِهِ الیُمنى وأقِم فِی الیُسرى، تَفعَلُ بِهِ ذلِکَ قَبلَ أن تُقطَعَ سُرَّتُهُ ؛ فَإِنَّهُ لا یَفزَعُ أبَداً ولا تُصیبُهُ اُمُّ الصِّبیانِ.

الکافى

– به نقل از ابو یحیى رازى: امام صادق علیه‏السلام فرمود: «چون کودکتان زاده شود، با او چه مى‏کنید؟»

گفتم: نمى‏ دانم چه کنیم.

فرمود: «به اندازه یک عدس، گاوْشیر بردار و آن را در آب، حل کن. سپس، از آن، دو قطره در سوراخ راست بینى و یک قطره در سوراخ چپ بینى وى بچکان و در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه بگوى. این کار، پیش از آن که ناف نوزاد را ببُرند، برایش انجام شود ؛ چرا که در این صورت، هرگز پریشانى نبیند و به اُمّ صِبیان مبتلا نشود.

منابع:

الکافی، جلد ۶، صفحه ۲۳، حدیث ۱، تهذیب الأحکام، جلد ۷، صفحه ۴۳۶، حدیث ۱۷۳۸، دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۶۷۶ امّ صبیان، یعنى بادى که بر اشخاص، عارض شود و گاه نیز به سبب آن از هوش بروند. همچنین گفته شده که امّ صبیان، نوعى جنّ است که کودکان را مى‏آزارد. در فارسى، امّ صبیان، برابرْ نهاده مادر دیو و همچنین دیوزدگى دانسته شده است (واژه‏یاب، جلد ۱، صفحه ۲۱۶). م.