حکایت های گلستان سعدی: باب سوم، حکایت 2 – پارساى با عزت

شنیدم پارساى فقیرى از شدت فقر، در رنج دشوار بود، و پى در پى لباسش را پاره پاره مى دوخت، و براى آرامش دل مى گفت:

به نان خشک قناعت کنیم و جامه دلق (1)

که بار محنت خود به، که بار منت خلق

شخصى به او گفت: چرا در اینجا نشسته اى، مگر نمى دانى که در شهر رادمرد بزرگوار و بخشنده اى هست که همت براى خدمت به آزادگان بسته، و جویاى خشنودى دردمندان است. برخیز و نزد او برو و ماجراى وضع خود را براى او بیان کن، که اگر او از وضع تو آگاه شود، با کمال احترام و رعایت عزت تو، به تو نان و لباس نو خواهد داد و تو را خرسند خواهد کرد.

پارسا گفت: خاموش باش ! که در پستى، مردن به، که حاجت نزد کسى بردن.

همه رقعه دوختن به و الزام کنج صبر

کز بهر جامه، رقعه بر خواجگان نبشت

حقا که با عقوبت دوزخ برابر است

رفتن به پایمردى همسایه در بهشت (2)

1- جامه دلق: پشمینه پر وصله

2- یعنى: پاره دوختن و پیوسته در گوشه صبر و تحمل ماندن، بهتر از آن است که بخاطر خواستن لباس، براى بزرگان نامه نوشتن، برستى که بهشت رفتن به شفاعت و واسطه شدن همسایه، با شکنجه آتش دوزخ، یکسان است.

پینوشت: کتاب آقای «محمد محمدی اشتهاردی»