حکایت های گلستان سعدی: باب دوم، حکایت 14 – پارساى خداشناس و باعزت

پادشاهى یکى از پارسایان را دید و پرسید:

آیا هیچ از ما یاد مى کنى؟

پارسا پاسخ داد:

آرى آن هنگام که خدا را فراموش مى کنم.

هر سو دود آن کس ز بر خویش براند

و آنرا که بخواند به در کس ندواند(1)

(1) یعنی: آن کس را که خداوند با قهر خود از درگاهش، رانده، به هر سو برود پناهى ندارد، ولى آن کس که خداوند با لطف خود طلبیده، او را از دیگران بى نیاز کند و در خانه کسى نفرستد.

پینوشت: کتاب آقای «محمد محمدی اشتهاردی»