خداوند از کمترین عمل این افراد راضی می شود

قناعت و راضی بودن به داشته ها فارغ از حرص و طمع از صفات پسندیده در آموزه های اسلامی است تا جایی که ائمه معصوم (ع) هم نسبت به آن توصیه کرده و هم در روایات برکات و ثمرات آن را بیان کرده اند.

چنان که امیرمومنان امام علی (ع) می فرمایند: «خوشا به حال کسى که به یاد قیامت و روز بازگشت باشد و براى حساب کار کند و به اندازه خویش در باب روزى قناعت ورزد و از حضرت حق راضى و خشنود باشد.»

ایشان همچنین فرموده اند: «شاکرترین مردم قانع‏ترین آنان و ناسپاس‏ترینشان نسبت به نعمت‏ها طمع کارترین آنها است.»

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «هر که خواهد بی نیازترین مردم باشد باید بدانچه در دست خدا است پشت گرمتر باشد از آنچه در دست دیگران است.»

امام صادق (ع) در تمجید از روحیه قناعت می فرمایند: «هر که از خدا به معاش کم راضی باشد، خدا از او به کردار کم راضی است.»

همچنین حضرت صادق (ع) در حدیثی نسبتا طولانی فرموده اند: «اگر شخص قانع سوگند یاد کند که دنیا و آخرت را مالک شده است؛ البته خداوند عزیز سخن او را تصدیق کرده و سوگند او را امضاء و تصحیح خواهد فرمود، زیرا مقام قناعت بسیار بزرگ و مهم است. و چگونه مى‏توان به قسمت پروردگار متعال راضى نشد، در صورتى که خدا مى‏فرماید: «معیشت دنیوى مردم را در میان آنان قسمت کرده‏ایم.»

پس کسى که ایمان داشته و پروردگار جهان را تصدیق کند به آنچه خواسته و براى آنچه خواسته است، و غفلت را از خود دور کرده، و به مقام ربوبیت و مربى و مدبر بودن او یقین پیدا کند، البته قسمتها را از خدا دانسته و بدون توجه به اسباب و وسائل ظاهرى متوجه پروردگار متعال مى‏شود. و کسى که به قسمت و داده خدا راضى و قانع شد؛ از فکر و غصه و زحمت نجات پیدا کرده و راحت مى‏شود، و هر چه قناعت کمتر باشد؛ حرص و طمع بیشتر شده و زحمت و ناراحتى و فکر افزونتر خواهد شد.»

همچنین حضرت ثامن الحجج (ع) در این باره فرموده اند: «هر که را جز روزی بسیار قانع نکند، جز کردار بسیارش بس نباشد و هر که را روزی اندک بس است، کردار اندک هم بس باشد.»

منابع:

مصباح الشریعه

کافی

بحارالانوار