نتايج جستجو مطالب برچسب : کودک بی ادب

زندگی با بچه‌های سرکشی که رفتارهای ناپسندی دارند، بسیار دشوار است به‌ویژه اگر راهکارهای پدر و مادر کارآیی خود را در قبال رفتار بد کودک از دست داده باشد. همین موضوع بهانه‌ای شد تا با مرور چهار رفتار ناپسند و شایع در میان کودکان از روش‌های مدیریت و مهار این رفتارها آگاه شویم. با ما همراه باشید.

* بچه‌های لجباز
رفتار کودک را ریشه‌یابی و تحلیل کنید

لجبازی از جمله رفتار‌ها و واکنش‌هایی است که معمولا در کودکان با گریه‌کردن، جیغ کشیدن، فحش دادن یا تخریب اشیا یا آسیب زدن به کودک دیگر بروز پیدا می‌کند. به اعتقاد برخی از روانشناسان کودک، لجبازی غالبا در شرایطی که کودک اعتماد به نفس کافی ندارد و مدام همسالان خود را از خود برتر می‌بیند بروز می‌کند و گاهی کودک این رفتار را با الگو گرفتن از والدین اجرا می‌کند. برای مواجهه با کودکی که برای جلب‌توجه دست به دامن لجبازی شده چند راه پیش رو دارید.

 باید ببینید هدف او از لجبازی جلب‌ توجه است یا اینکه واقعا مشکلی دارد؟ در این صورت دو راه پیش‌رو دارید:

گام اول:
اگر هدفش از لجبازی جلب‌ توجه است می‌توانید به‌راحتی او را مهار کنید؛ مثلا اگر از او خواستید کاری انجام دهد و او بر سر انجام آن لجبازی کرد با این لفظ دوباره از او درخواست کنید که« اگر تونستی این کار رو بکنی؟» یا «اگر تونستی یک شوت محکم بزنی؟» در این شرایط کودک لجباز اگر به دنبال جلب ‌توجه باشد با انجام این کار به دنبال هدفش می‌گردد.

گام دوم
اما اگر کار پیچیده‌تر از این حرف‌هاست و او با شما همراهی لازم را ندارد، باید طی چند مرحله حالت‌های او را بررسی کنید و ببینید آیا لجبازی عادت ثانویه او شده یا با این کار احساس آرامش می‌کند؟ شاید تفکیک این مسائل برای‌تان سخت باشد که در این صورت می‌توانید از مشاور کودک کمک بگیرید.

 گاهی هدف کودک از لجبازی جلب توجه است

* بچه‌های حاضرجواب
فهرستی از جملات جایگزین آماده کنید
وقتی از حاضرجوابی کودکان حرف می‌زنیم مقصودمان زمان‌هایی است که از کودک پاسخگویی سریع و واکنش بی‌ادبانه مانند زبان‌درازی، حاضرجوابی و انواع و اقسام شکلک‌ها را می‌بینیم. مصداق این کودکان پسربچه‌ای است که وقتی بشقاب شلغم یا سوپ روبه‌رویش است، می‌گوید: «من از شلغم متنفرم! مزخرفه» یا دختربچه‌ای است که وقتی از او می‌خواهید در تمیز کردن اتاقش شما را همراهی کند به شما می‌گوید: «دوست دارم اتاقم کثیف باشه. اگر ناراحت می‌شی خودت تمیز کن». در این شرایط چه باید کرد؟ گاهی بچه‌ها متوجه نیستند که این‌طور صحبت کردن آنها بی‌ادبی و حاضرجوابی تلقی می‌شود. اما برای مهار کردن این رفتار راه‌حل‌هایی وجود دارد که امتحان کردن‌شان خالی از لطف نیست. رفتارهای جایگزین را به او آموزش دهید. با او درباره رفتارش صحبت کنید و بگویید جملاتی که استفاده می‌کنی مودبانه نیست و بهتر است از جملات دیگری استفاده کنی. برایش جملات جایگزین را تکرار کنید.

به او بگویید به جای آنکه بگوید شلغم مزخرف است می‌تواند بگوید میلی به شلغم ندارد یا چطور می‌شود شلغم را مزه‌دار کرد یا به جای آنکه بگوید من اتاق کثیفم را دوست دارم می‌تواند بگوید که الان برای تمیز کردن اتاق آمادگی ندارد یا چند ساعت دیگر این کار را انجام می‌دهد.

دومین راه این است که مراقب باشید در برابر بی‌ادبی او خشمگین نشوید و تنها به او نشان دهید که در این شرایط با او صحبت نمی‌کنید. او را برای مدتی تنها و به حال خود بگذارید تا درباره رفتارش فکر کند در صورتی که او رفتارش را در موقعیت‌های مشابه تکرار کرد در برابر خواسته‌هایش قاطعانه «نه» بگویید و این شیوه را تا زمانی ادامه دهید که از او رفتاری مناسب ببینید.

  در برخورد با کودک گستاخ  برخی از نیازهای کودک را بی‌پاسخ بگذارید

* بچه‌های گستاخ
قاطع و مصمم برخورد کنید

میان جملات و رفتارهای  گستاخانه و کلمات و رفتارهایی که ناشی از ابراز صادقانه واقعیت‌ها یا نیازهای کودک است، مرز باریکی وجود دارد بنابراین پیش از هر چیز باید این دو را به خوبی از هم تفکیک کنید. برای مثال جملاتی مانند «از این رنگ لباس خوشم  نمی‌آید» یا «صدای‌تان هنگام صحبت کردن با تلفن خیلی بلند و آزار‌دهنده است» در گروه جملات یا رفتارهای گستاخانه قرار نمی‌گیرند چون کودک شما تنها صادقانه انتظاراتش را با شما در میان می‌گذارد اما برای آنکه با مصادیق رفتارهای گستاخانه آشنا شوید این فهرست را به ذهن بسپارید. بددهانی، پرخاشگری فیزیکی مانند پرت کردن اشیا، مسخره کردن فیزیکی یا کلامی، بی‌تفاوتی و بی توجهی ازنشانه های رفتارهای گستاخانه در کودک شما است.

در برخورد با کودک گستاخ قدم اول آن است که برخی از نیازهای کودک را بی‌پاسخ بگذارید؛ مثلا به او بگویید به خاطر رفتار غیر قابل قبولت دیگر نمی‌توانم برای آخر هفته تو را به پارک ببرم. به قول‌تان وفادار باشید حتی اگر کودک درباره رفتار زشتش عذرخواهی کرد، این کار را انجام ندهید اما بابت عذرخواهی‌اش با او مهربان باشید و از او تشکر کنید اما به او بفهمانید که پیامد کار نادرست را باید تجربه کند.

  گاهی بعضی از بچه‌ها برای پنهان‌کاری دروغ می‌گویند و گاهی برای شاد کردن والدین

* بچه‌های دروغگو
تمرین کنید تا دروغ نگویید

اگر کودک‌تان زیاد دروغ می‌گوید باید زنگ خطر را به صدا درآورید و اول از همه به رفتارهای خود و همسرتان توجه کنید. کودک شما بیشتر آداب و رسوم زندگی و رفتارهای درست و غلط را با الگوبرداری از شما یاد می‌گیرد. در مرحله بعد از کودک‌تان بخواهید که با شما صادق باشد. برایش توضیح دهید دروغگویی چطور می‌تواند خودش و شما را به دردسر بیندازد. وقتی آنها را در موقعیتی غافلگیر می‌کنید که دروغ گفته‌اند وجدان‌شان را با پرسیدن سوال‌هایی اخلاقی بیدار کنید.

به او بگویید آیا دروغ گفتن کار درستی است؟ اگر همیشه همه اعضای خانواده به هم دروغ بگویند چه می‌شود! از داستان‌ها و قصه‌هایی که مفاهیم دروغگویی در آنها نهفته است، استفاده کنید. علت دروغگویی کودک‌تان را به خوبی درک کنید. گاهی بعضی از بچه‌ها برای پنهان‌کاری دروغ می‌گویند و گاهی برای شاد کردن دل والدین مثل وقتی که کودکی با توپ شیشه آینه را می‌شکند و آن را گردن برادرش می‌اندازد. در این شرایط باید به کودک‌تان آموزش دهید که اگر راستش را با شما در میان بگذارد، شما کمتر عصبانی می‌شوید. علاوه بر این می‌توانید برای دروغگویی هم جریمه مشخص کنید؛ مثلا اگر کودک‌تان به دروغ به شما می‌گوید مشق‌هایش را نوشته اما ساعت ۹شب متوجه می‌شوید ننوشته می‌توانید او را به خاطر ننوشتن مشق‌هایش برای یک روز از تماشای برنامه کودک محروم کنید و یک روز دیگر هم این جریمه را به خاطر دروغگویی تمدید کنید.

ادامه مطلب / دانلود

اگر شما هم سریال شمعدونی را دنبال می کردید، حتما با «عرشیا» کودک خردسال این مجموعه آشنایید؛ زلزله‌ای شش ساله که نه تنها پدر و مادرش بلکه جماعتی از فامیل را روی انگشت کوچکش می‌چرخاند. تصورش سخت است اگر کودکی با تمامی این ویژگی‌ها در خانه تک‌تک ما باشد با این وجود اگر شما هم در خانه ورژنی کوچک از این زلزله یعنی عرشیای سریال شمعدونی دارید، باید کمی نگران شوید.

اگر کودکی دارید که احترام بزرگ‌ترش را رعایت نمی‌کند و با تقلید رفتار و گفتار او قصد تحقیر بزرگ‌ترش را دارد، اگر کودکی دارید که عمو، خاله یا دایی‌اش را با نام کوچک صدا می‌کند یا رازهای شما را با دیگران به اشتراک می‌گذارد، باید کمی نگران شوید و به روش تربیتی‌تان شک کنید. در این پرونده به شما می‌گوییم که چطور با اصلاح شیوه تربیتی خود از یک عرشیای زلزله یک کودک مودب و جنتلمن بسازید.

زندگی در دنیای پرمشغله و پیچیده امروز گاهی ما را از برخی از جنبه‌های مهم زندگی و کودکان‌مان غافل می‌کند و سر بزنگاه ما را در چنان سردرگمی غرق می‌کند که به‌سادگی نمی‌توانیم راه درست را از نادرست تشیخص دهیم. یکی از این جنبه‌ها غفلت در انتخاب صحیح شیوه‌های تربیتی مدرن یا بی‌تفاوتی نسبت به این روش‌هاست. رویارویی با کودکانی که به اصطلاح در زمره نسل جدید جای می‌گیرند و رفتاری آزار‌دهنده دارند، بسیار دشوار است؛ نسلی که به اعتقاد بزرگ‌ترهای‌شان از ادب و نزاکت بویی نبرده و مدام پیکان بزرگ‌تر‌ها پیشانی‌شان را نشانه گرفته است؛ نسلی که چشم، گوش و حواسش به رفتار، گفتار و سکنات بزرگ‌ترهایش بوده و آنها را الگوی رفتاری خویش قرار داده است. پس نمی‌توان این‌چنین بی‌محابا انگشت اشاره را به سوی آنها گرفت و از نقش کلیدی والدین غافل شد. در این مطلب دکتر کتایون خوشابی، فوق‌تخصص روانپزشکی کودکان درباره شیوه‌های صحیح تربیتی، تنبیه و تشویق و تاثیرگذاری والدین در تربیت کودکان با شما صحبت می‌کند.

تشخیص کودکی که ادب و احترام را در مقابل بزرگ‌ترها به جا نمی‌آورد و در مقایسه با همسالان خود پرخاشگری کلامی دارد، چندان سخت نیست اما صرف اینکه کودکی یکی، دو بار پا را از دایره قرمزی که والدین و عرف جامعه برایش تعیین کردند، بیرون گذاشت دلیل آن نیست که برچسب بی‌ادبی را به پیشانی‌اش بچسبانیم. دکتر  خوشابی، فوق تخصص روانپزشکی کودکان در این‌باره می‌گوید: «بچه‌هایی که معمولا مرز را در ارتباط با بزرگسالان رعایت نمی‌کنند و به بزرگسالان به‌خصوص والدین‌شان توهین می‌کنند و کودکانی که دست روی والدین بلند می‌کنند یا فحاشی و توهین‌هایی کلامی دارند و حین عصبانیت به پدر و مادر حمله می‌کنند یا به افراد دیگر دست‌درازی می‌کنند را تحت عنوان کودکانی که درست تربیت نشده‌اند می‌توان نام برد.

همیشه پای والدین در میان است
کودکانی که در گروه کودکان بی‌ادب قرار می‌گیرند و به قول دکتر خوشابی در گروه کودکانی که درست تربیت نشده‌اند هستند، قطعا از بدو تولد با این مشکل متولد نشده‌اند. پیدا کردن ریشه‌ها و منشاء این بی‌ادبی چندان دشوار نیست. والدین تنها باید کمی بیشتر به رفتار و کردار خود مسلط باشند و سنجیده‌تر عمل کنند. دکتر خوشابی در این باره می‌گوید: «این کودکان معمولا حاصل روش‌های تربیتی نادرست والدین هستند؛ پدر و مادرهایی که روش‌های فرزندپروری آنها سهل‌گیرانه است. کودکان در این روش‌ها احترام گذاشتن به بزرگ‌تر‌ها را یاد نمی‌گیرند و محدوده‌های مربوط به سن‌ خودشان و والدین‌شان را نمی‌توانند به‌درستی رعایت کنند.

گام اول؛ انتخاب موضع درست در قبال فرزند
در یک روش تربیتی درست همان اندازه که توجه، محبت و حمایت از طرف والدین نسبت به فرزندان وجود دارد، اعمال قدرت، کنترل و دیسیپلین هم باید وجود داشته باشد. دکتر خوشابی  می‌گوید: «زمان‌هایی که لازم است پدر و مادر دوست فرزندشان باشند (زمان بازی کردن) مانند یک همسن با کودک بازی ‌کنند و در این حالت از لحاظ قدرت فرقی بین والدین و کودک نیست. وقتی بچه کار درست یا نادرست می‌کند، پدرو مادر باید از موضع بالا بچه را مورد تنبیه یا تشویق قرار دهند و این اصلا به معنای تنبیه بدنی نیست. تشویق به معنای اینکه رفتار مطلوب کودک تقویت شود و استفاده از تنبیه به معنای اینکه رفتارهای نامطلوب در کودک سرکوب شود.

گام دوم؛ پرهیز از تقسیم برابر قدرت
در روش‌های فرزندپروری سهل‌گیرانه ارتباط والدین با کودکان‌شان مثل همسالان‌شان است. همان‌طور که کودک ممکن است با همسال خودش به‌طور فیزیکی یا کلامی درگیر شود، چون در این روش فاصله‌ای به لحاظ سیستم قدرت بین فرزند و والدین وجود ندارد به همان صورت حد و مرز والدین توسط کودک شکسته می‌شود و او برای خود جایز می‌داند که پدر و مادر را مانند همسالانش مورد توهین و تحقیر قرار می‌دهد. به گفته این روانشناس کودک اشکال بزرگ در انتخاب روش‌های نادرست فرزندپروری والدین است. در حالی‌که در روش‌های نوین فرزندپروری پدر و مادر به‌موقع کنترل کودک را در دست می‌گیرند و به او اجازه نمی‌دهند از حد و مرز خودش سوءاستفاده و تجاوز کند.

وقتی از تنبیه و تشویق می‌گوییم از چه حرف می‌زنیم
وقتی از تشویق حرف می‌زنیم، مقصودمان تشویق‌های کلامی و غیرکلامی است. وقتی کودک رفتار مطلوبی دارد، والدین می‌توانند از تشویق‌های غیر کلامی (نگاه محبت‌آمیز، خندیدن و نوازش کردن سر و…) یا از روش‌های کلامی (آفرین گفتن و تعریف کردن از کودک و به نوعی کارش را مورد تایید قرار دادن) استفاده کنند که این موجب افزایش اعتماد به نفس کودک می‌شود. گاهی هم تشویق‌های مادی می‌تواند جایگزین این تشویق‌ها شود مثل خریدن کتاب، اسباب‌بازی یا تشویق‌هایی مثل هدیه دادن برچسب به کودک که همه اینها می‌تواند جزء رفتارهای تشویقی مثبت باشد. اما در شرایطی که کودک پدر و مادر را مورد توهین قرار می‌دهد، پرخاش می‌کند یا آنها را کتک می‌زند باید از روش‌های تنبیهی استفاده کرد که یکی از روش‌های تنبیهی محروم کردن کودک است.

در این شرایط می‌توان کودک را به مدت پنج دقیقه در اتاق دیگری بگذاریم تا تنها باشد. این اتاق بهتر است اتاق خودش نباشد تا خودش را با وسایلش سرگرم کند. خیلی از خانواده‌ها این روش را خشن و به معنای حبس کردن می‌دانند در حالی که این روش به هیچ‌وجه معادل زندانی کردن کودک نیست. باید به کودک بگوییم به دلیل رفتار بدت از حضور در جمع محرومی و پنج دقیقه هم اصلا زمان زیادی نیست. البته به ازای هر سال یک دقیقه به زمان اضافه می‌شود. حتی می‌توانیم در اتاق را باز بگذاریم اما نباید به او اجازه خروج دهیم و اگر بچه رعایت نکرد باید در اتاق را ببندیم و پس از اتمام زمان والدین باید به مدت ۲۰ تا ۳۰ دقیقه به کودک کم‌محلی کنند.

   یکی از روش های تنبیه برای کودک محروم کردن است

چه تنبیهی موثر است؟
مهم نیست از چه روش تنبیهی استفاده می‌کنید؛ مثلا کودک را از اسباب‌بازی‌هایش دور می‌کنید یا او را از حضور در جمع محروم می‌کنید یا اجازه تماشای کارتون را به خاطر رفتار بدش به او نمی‌دهید، مهم این است که تنبیه شما موثر باشد و او متوجه عملکردش شود. دکتر خوشابی در این باره  می‌گوید: «در شرایطی که کودک نسبت به تنبیه‌ها واکنش نشان داد؛ مثلا اگر در مقابل محرومیت پنج دقیقه‌ای از حضور در کنار والدین بی‌قراری کرد، تنبیه باید ادامه پیدا کند. تنبیه در شرایطی تاثیرگذار است که کودک از آن عبرت بگیرد. کودکی که شاد و خندان از اتاق خارج می‌شود، تاثیرپذیری لازم را نگرفته و مشخص است که آن تنبیه کاملا بی‌فایده بوده و با روش دیگری باید جایگزین شود.

تنبیه‌هایی که نباید از آنها استفاده کنید
انتخاب شیوه‌ای که برای تنبیه کودک استفاده می‌کنیم از اهمیت زیادی برخوردار است. انتخاب شیوه نادرست اثرات مخربی بر سلامت روانی کودک می‌گذارد. دکتر خوشابی این روش‌ها را با شما در میان می‌گذارد:

جملات ممنوعه
جملاتی مانند «دیگر مادرت نیستم»، «فقط پدر فلانی هستم»، «دوستت ندارم» یا «از این به بعد با تو قهرم» از جمله جملات ممنوعه‌ای است که نباید هنگام سر زدن خطا و رفتار غلط با کودک در میان گذاشت. این جملات به معنای طرد کردن عاطفی کودک و از مصادیق کودک‌آزاری است و والدین باید به شدت ازبه زبان آوردن آن پرهیز کنند.

بازخورد احساسی داشته باشید
بهترین روش در کنار تنبیه‌های صحیح آن است که پدر و مادر احساس‌شان را با کودک در میان بگذارند. نباید به او بگویند چون بچه بدی هستی از دست تو ناراحتم بلکه باید به او بگویند به خاطر این رفتار بدی که انجام دادی از تو عصبانی و ناراحتم و الان نمی‌توانم با تو صحبت کنم یا جواب سوالت را بدهم؛ البته این مدت زمان نباید بیشتر از ۳۰ دقیقه شود.

حساب شده عمل کنید
در صورتی که والدین از شیوه محروم کردن کودک از اسباب‌بازی‌هایش استفاده می‌کنند بهتر است برای ۳تا۲ ساعت این روند را ادامه دهند و در پایان به‌طور مستقیم اسباب‌بازی را به کودک ندهند چون ممکن است کودک به خاطر محرومیتی که کشیده آن را پرت کند. باید اسباب‌بازی را در اتاقش گذاشت تا خودش سراغش رود.

نقش بازی کنید
در شرایطی که کودک‌تان پرخاشگری دارد سعی کنید نقش فرد عصبانی را بازی کنید و مراقب باشید با عصبانیت برای تنبیه او تصمیمی نگیرید. هرگز نباید با بچه‌ای که پرخاشگری فیزیکی دارد همان‌گونه برخورد کرد تا بفهمد کارش اشتباه است چون در این شرایط والدین خود را هم‌سن کودک کرده‌اند و روش تنبیهی‌شان از موضع بالا نیست.

ادامه مطلب / دانلود

اجتماعی شدن فرآیندی است که در آن کودکان از طریق آن معیارها، ارزشها و رفتارهای مورد نظر فرهنگ و جامعه خود را می آموزند. والدین در سالهای اولیه زندگی فرزندانشان، عوامل اصلی اجتماعی شدن آنها به حساب می آیند. والدین با ابراز محبت، ایجاد محدودیت و آزادی برای کودک و سرکوبی رفتار غیر قابل قبول او، سرمشق کودک قرار می گیرند و بدین ترتیب فرآیند اجتماعی شدن صورت می پذیرد.

حال در این میان برخی از والدین فرزندان خود را بیش از حد آزاد می گذارند و به تعبیر عامیانه، شرایط لوس شدن کودک را مهیا می کنند که متاسفانه هر چند این کودکان در محیط خانه بسیار مورد توجه و عنایت قرار دارند اما در محیطهای اجتماعی و در جمعهای همسالان و .. جز کودکان منفور بوده و همواره دردسر ساز هستند و به مرور موجبات ناراحتی و خجالت والدین را هم ایجاد می کنند.

البته انواعی روشهای تربیتی و انضباطی برای رفتار با یک کودک بی ادب قابل استفاده هستند. چه بخواهید به فرزند خودتان تربیت صحیح بیاموزید؛ چه بخواهید به عنوان مربی یک مهد کودک یا معلم مدرسه کودکان را تربیت کنید، باید بدانید که مواجه با یک کودک بی ادب و لوس کاری چالش برانگیز است. وقتی که آن کودک، فرزند خودتان باشد طبق رای و نظر خودتان روشهای گوناگونی برای تادیب او به کار می برید. اما وقتی کودکی که فرزند خودتان نیست بی ادبی می کند و شما تنها یک نفر از افرادی هستید که می توانید رفتار ناشایست او را متوقف کنید(مثل مربی مهد یا پرستار کودک).

تکنیک هایی وجود دارد که می تواند به شما کمک کند تا رفتار بی ادبانه کودک را محدود و کنترل کنید و شرایطی مساعدتر برای خودتان و کودک ایجاد کنید:

الف. اگر کودک بی ادب فرزند شما نیست

** اگر دسترسی به اولیای او دارید با آنها تماس بگیرید. همیشه بهترین راه این است که بگذارید والدین کودک کار تربیت و تادیب کودک را انجام دهند زیرا این امر می تواند با شرایط خانوادگی آنها هم راستا باشد.

** در هر زمانی از تنبیه بدنی و برخورد فیزیکی با چنین کودکی بپرهیزید. پشت دستی زدن یا ضربه ارام به کفل کودکان، ممکن است تنبیه متداولی در روند تربیتی یک کودک در منزلشان نباشد و هم از نظر احساس به آنها لطمه وارد کند. بعلاوه آسیب زدن به کودک راههایی قانونی برای پدر و مادر کودک مذکور برای مقابله با شما ایجاد می کند که می توان منجر به از دست دادن کار شما گردد.

** زمانی که کودک مشغول انجام کار غلط خود است برای او توضیح دهید که این رفتار او پذیرفتنی نیست. ممکن است به همین سادگی کودک نداند که در یک مکانی خاص یا زمانی خاص چه چیزی قابل انجام هست یا نیست و تنها یک تذکر شفاهی برای تغییر رفتار کودک کافی باشد. برای او شرح دهید که چه انتظاری از او دارید تا کودک بداند که چطور رفتار کند. به عنوان مثال، اگر کودکی به طور مرتب گفتگوهای موقع شام را قطع می کند به او بگویید که قطع کردن کلام دیگران بی ادبی است ضمنا به او بگویید که او باید صبر کند تا صحبت آن فرد تمام شود بعد حرفش را بزند.

** تنبیهی را مقرر کنید که نتیجه تداوم رفتار بد آنها باشد. مثلا از بین رفتن یک رفتار خاص شما نسبت به او، یا گرفتن و محروم شدن از یک اسباب بازی و یا از دست دادن حق یا امتیازی خاص. مثلا اگر شما برای فرزندتان جشن تولد گرفته اید و یک کودک رفتار خارج از نزاکت دارد می توانید به او اخطار دهید که بقیه شرکت کنندگان ممکن است برای یک ربع او را از جمع خود اخراج کنند و او مجبور به ترک جشن شود. برای اینکه این ابزار را موثر کنید لازم است عینا جملات خود را پیگیری کنید تا کودک بفهمد که قضیه کاملا جدی است.

** در تمام لحظات آرام بمانید و با یک لحن صدای طبیعی حرف بزنید. کودکان موجوداتی بسیار احساسی هستند و ممکن است در مواقعی که آنچه را می خواهند نتوانند به دست آورند، عصبانی یا ناراحت شوند و یا شروع به جیغ و نعره کنند. لذا مواقعی که کودک را تادیب و تربیت می کنید ممکن است بدتر از قبل با داد و فریاد بی ادبانه واکنش نشان دهد. خونسرد و آرام باشید تا نشان دهید که شما کنترل شرایط را به دست دارید.

** مواقعی که کودک کار بدی انجام میدهد او را از جمع کودکان دیگر خارج کنید و بگذارید مدتی آرام باشد. از او بپرسید چرا اینطور رفتار می کند، گاهی اوقات پشت رفتار یک کودک دلیلی هست که والدین آنرا نمی بینند. کودکی که در یک جشن تولد شرکت کرده ممکن است برای کیک، احساس نگرانی و دلواپسی داشته باشد لذا کیک بقیه بچه ها را بر میدارد یا ناخنک می زند و باعث ایجاد ناراحتی در کودکان دیگر می شود. بهترین راه کمک کردن به این کودک دادن مقداری دیگر کیک به اوست تا به آرامش برسد.

** برای پرت کردن حواس این دست بچه ها یک بازی یا فعالیت شاد را شروع کنید و آنها را مشغول کنید. گاهی رفتار بد بچه ها به دلیل خستگی و کسالت آمیخته با کنجکاوی است. مشغول کردن ذهن و دستهای یک کودک با یک بازی می تواند او را از وضعیت ایجاد دردسر خارج کند.
نحوه برخورد با کودکان بی‌ادب و لوس

ب. اگر کودک بی ادب فرزند خودتان است:

** از سنین اولیه قوانین اساسی و انتظارات خود را از کودک پی ریزی و مقرر کنید. اگر برای رفتارهای بد کودک اجرای پیامدها بلافاصله بعد از ارتکاب عمل نادرست رخ ندهد و کودک این فرصت را داشته باشد که چندین بار عمل بدش را تکرار کرده باشد، احتمال کمی وجود دارد که کودک قوانین شما را اجرا کند.

** وقتی که برای کودکتان تنبیهی در نظر می گیرید نسبت به آن محکم و استوار باشید. اطمینان کسب کنید که نوع مجازات و تنبیه شما سازگاری وتناظر لازم با نوع رفتار بی ادبانه کودک را دارد و بعد از آنکه چند بار به او اخطار داده اید به فکر اجرای تنبیه افتاده اید.

** درست زمانی که رفتار بد از کودک سر می زند با آن برخورد کنید. اجازه دادن به کودک به انجام کار بی ادبانه و تنبیه او پس از ساعتها و یا روزها چاره اندیشی باعث می شود که آنها نتوانند وابستگی بین تنبیه و کار بدشان را به درستی تشخیص دهند.

**کودک را به خاطر رفتارهایی که بی ادبانه و یا لوس بازی نیست تشویق کنید. اگر او مرتبا فقط به خاطر کارهای بدش تنبیه شود ممکن است شما را به عنوان کسی که همیشه عمل او را تصدیق نمی کند به ذهن بسپارد. به طور شفاهی و یا با خرید یک هدیه از کارهای خوب او قدردانی کنید تا به او نشان دهید که چه رفتاری ستودنی و مقبول است.

ادامه مطلب / دانلود