یکی از آداب بسیار سفارش شده در اسلام مهمانداری و پذیرایی از او می باشد، چنانچه برای این عمل ثوابی عظیم در نظر گرفته شده است!
در این باب حضرت محمد (ص) می فرمایند: هر کس ایمان به خداوند و قیامت دارد، باید میهمان را گرامی بدارد و همچنین بیان نموده اند: هنگامی که خداوند به مردمی اراده ی خیر نماید، هدیه ای برای آنان می فرستد. پرسیدند: آن هدیه چیست؟ حضرت فرمودند: میهمان است که رزق خود را می آورد و چون می رود گناهان صاحب خانه را نیز می برد.
در باب میهمان داری نیز از حضرت علی (ع) روایت شده است که ایشان فرموده اند:
هر مومنی که از صدای میهمان [و ورود آن] خشنود شود، گناهان او آمرزیده می گردد؛ گرچه گناهان او از زمین تا آسمان را پُر کرده باشد و در روایتی دیگر آمده است که فرموده اند: هیچ مومنی در دنیا میهمان را دوست نمی دارد، جز آن که چون از قبر خارج می شود، صورت او مانند ماه شب چهارده می باشد و اهل محشر می گویند: او جز پیامبر نیست. پس ملکی می گوید: او مومنی است که میهمان را دوست و گرامی می داشته است، پس او را مسیری جز بهشت نخواهد بود.
علاوه بر این حضرت محمد (ص) در روایتی دیگر بیان می دارند:
هنگامی که شخصی وارد شهری می شود میهمان اهل آن شهر است تا از آن شهر خارج گردد و صحیح نیست میهمان بدون اجازه میزبان خود روزه بگیرد، چرا که ممکن است آنان غذایی برای او آماده کنند و فاسد گردد و صاحب خانه نیز نباید بدون اجازه میهمان روزه بگیرد چرا که ممکن است میهمان میل به غذایی داشته باشد و ملاحظه حال میزبان را بکند و خودداری نماید»، و همچنین فرموده اند: «میهمانی سه روز است: روز اول حق و لازم است، و روز دوم و سوم [جایز است]، و بعد از آن صدقه خواهد بود.» سپس فرمود: «نباید کسی میهمانی خود را ادامه دهد تا برادر خود را به گناه وادارد» گفته شد: چگونه او را به گناه وامی دارد؟ فرمودند: آن قدر نماند که صاحب خانه چیزی نداشته باشد که او را به وسیله ی آن تامین نماید.
ادامه مطلب / دانلود
