حکایت های گلستان سعدی: باب هفتم، – حکایت 2: برترى هنر بر ثروت
حکیم فرزانه اى پسرانش را چنین نصیحت مى کرد: عزیزان پدر! هنر بیاموزید، زیرا نمى توان بر ملک و دولت اعتماد کرد، درهم و دینار در پرتگاه نابودى است، یا دزد همه آن را ببرد و یا صاحب پول، اندک اندک آن را بخورد، ولى هنر چشمه زاینده و دولت …
حکیم فرزانه اى پسرانش را چنین نصیحت مى کرد: عزیزان پدر! هنر بیاموزید، زیرا نمى توان بر ملک و دولت اعتماد کرد، درهم و دینار در پرتگاه نابودى است، یا دزد همه آن را ببرد و یا صاحب پول، اندک اندک آن را بخورد، ولى هنر چشمه زاینده و دولت پاینده است، اگر هنرمند تهیدست گردد، غمى نیست زیرا هنرش در ذاتش باقى است و خود آن دولت و مایه ثروت است، او هر جا رود از او قدرشناسى کنند، و او را در صدر مجلس جا دهند، ولى آدم بى هنر، با دریوزگى و سختى لقمه نانى به دست آورد.
خو کرده به ناز، جور مردم بردن
(آرى بى هنر، پس از حکمفرمایى و ستم بر زیردستان، تحت فرمان زیردستان قرار مى گیرد، و آن کس که نازپرورده است، بى مهرى به او، براى او بسیار سخت است.)
هر کس از گوشه اى فرا رفتند (1)
به وزیرى پادشاه رفتند
به گدایى به روستا رفتند
1- یعنى: هر کس از طرفى و گوشه اى فرار کرد.
پینوشت: کتاب آقای «محمد محمدی اشتهاردی»
