نماز یا گناه

عده ای می گویند: چون برخی مسلمانان از یک طرف نماز خوانده و از طرف دیگر مرتکب گناه می شوند، این را بهانه ای برای شانه خالی کردن از انجام نماز قرار داده اند.

آنها می گویند: چگونه ممکن است کسی روزها نماز بخواند و شب‌ها دزدی کند؟! مگر قرآن نفرموده است که «وَ أَقِمِ الصَّلَاهَ إِنَّ الصَّلَاهَ تَنْهَی عَنِ الْفَحْشَاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ؛ نماز بگزار که نماز تو را از زشتی‌ها بازمی‌دارد و یاد بزرگ خدا است. و خدا می‌داند که شما چه می‌کنید؟» چرا نماز، این مرد را از زشتی بازنمی‌دارد؟ چرا هم نماز می‌خواند و هم دزدی می‌کند؟

خبر را به گوش پیامبر(ص) رساندند. فرمود: «او به زودی، یکی را ترک خواهد کرد. یا نماز را یا دزدی را.»

چندی گذشت.

روزی مسلمانان، آن مرد را دیدند که در مسجد نشسته است و خدا را عبادت می‌کند، اما سخت رنجور و نحیف شده است.

پرسیدند: تو را این‌گونه ندیده بودیم. آیا بیمار شده‌ای؟

گفت: نه. من از هر چه زشتی و گناه است توبه کرده‌ام، و آنچه از مردم ربوده‌ام، بازگردانده‌ام. اکنون نیز خود را کیفر می‌دهم تا گوشت‌هایی که به‌حرام در بدنم روییده است، آب شود.

منبع: نماز در حکایت‌ها و داستان‌ها؛ ص ۵۵؛ رضا بابایی