سخنچین کسى است که حرف دیگران را به آن کسی که سخنی دربارهاش گفته شده، میرساند. انسان سخنچین، در مجالس و محافل سراپا به گوش مینشیند؛ سپس به دنبال اغراض نابخردانه، آن سخنان را به گونهاى دلخواه در گوشه و کنار نقل کرده و زمینههای تفرقه را در جامعه فراهم میسازد.
این عمل ناپسند – که در بیشتر موارد، مصداقی از غیبت است – در اسلام از گناهان بزرگ شمرده شده و در قرآن کریم نیز به شدت مورد نکوهش قرار گرفته است، پیامدهاى دنیوی و اخروی نامطلوبى مانند: دشمنى و تفرقه، دشمنی با خدا، پذیرفتهنشدن دعا و عذاب قبر نیز از آثار سخنچینی است.
دقت در پیامدهای منفی سخنچینى و نقش ویرانگر آن در جامعه و خانوادهها، و همچنین عذابها و مجازاتهاى الهى که در دنیا و آخرت بر آن مترتب است، میتواند نقشی بازدارنده در برابر سخنچینی داشته باشد.
در مواردی که نقل سخن توطئهآلود دیگران بتواند از بروز حادثه و فاجعهای برای فرد و یا اجتماع جلوگیری کند، نقل این سخنان برای آمادهسازی تدبیرات لازم حرام نبوده بلکه گاه واجب میشود، اما این حالت استثنایی را نباید بهانهای قرار داد تا هر سخنچینی مذمومی را با آن توجیه کنیم.
پاسخ تفصیلی
صلح و صفا از ارکان یک جامعه مطلوب بوده و پیوند میان انسانها را محکمتر میکند. از طرف دیگر؛ آنچه انسانها را نسبت به یکدیگر بدبین کرده، الفت و علاقه آنها را از بین ببرد، زشت و ناپسند بوده، با سرشتشان نیز سازگار نیست. از جمله رفتارهایى که پیوندهاى مثبت موجود در جامعه انسانى را تهدید میکند، «نمامى» یا «سخنچینى» است که از نظر عقل، زشت و
ادامه مطلب / دانلود