مطالب دسته بندی : مذهبی

اگرچه به تصریح آیات و روایات جواز ورود به بهشت و نیز بلیط رفتن به جهنم بعد از حسابرسی اعمال صادر می شود اما هستند افرادی که بدون حساب به آتش جهنم داخل می شوند.

حسد از صفات رذیله و مذموم آدمی است که به تصریح روایات بیش از همه صاحب خود را می کشد از این رو بشدت از آن نهی شده و آثار سوئی برایش برشمرده می شود.

رسول خدا (ص) فرموده اند: «خداى عز و جل به موسى بن عمران علیه السّلام فرمود: «اى پسر عمران؛ بر آنچه از فضل خود به مردم داده‏ام حسد مبر و

رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم به فاطمه زهرا سلام الله علیها فرمودند:

ای دخترم ! آیا می خواهی دعایی بیاموزمت که هیچ کس آن را نخوانده جز اینکه دعایش استجابت شده باشد و هیچ جادو در آن جایز نیست و هیچ دشمنی قادر به سرزنشت نیست و شیطان از تو دور شود و خدای مهربان از تو روی نگرداند و

چگونه نماز شکر بخوانیم؟

ممکن است این سوال برای برخی افزاد پیش آمده باشد که آیا نماز شکر را می‌توان مانند نمازهای عادی – مثل نماز صبح خواند؟

پاسخ: علاوه بر نمازهای واجب، نمازهای مستحب بسیاری نیز وجود دارد، که از جمله آنها؛ دو رکعت نماز عادی است که

یکی از سوالات مطرح در خصوص نگاه کردن اینکه آیا نگاه کردن به زن غیر مسلمان که

قرآن کریم در خصوص عاقبت شیطان و شیطان پرستان این چنین اشاره می فرماید: پس عاقبت و سرانجام آن دو (شیطان و انسان کافر) این است که هر دو، در آتش جهنم جادوانه خواهند شد و آن کیفر ستمکاران است. اما جالب است بدانید که نحوه ی مرگِ شیطان نیز منحصر به فرد می باشد؛

در احادیث آمده است که یک زنده شدن در رجعت است و دیگری در قیامت و یک مردن در دنیاست و دیگری در رجعت. سعدبن عبدالله از امام صادق (ع) روایت کرده است: چون آن روز (رجعت) فرا رسد شیطان با جمیع اتباعش از روزی که خدا آدم را خلق فرموده است تا آن روز و حضرت امیرالمؤمنین (ع) برگردد و این آخرین برگشت های آن حضرت است. راوی گفت مگر رجعت های بسیار خواهد بود؟ فرمود: بلی و

در عصر حضرت موسی (ع)، روزی ابلیس نزد آن حضرت آمد و گفت: می‌خواهم هزار و سه پند به تو بیاموزم. موسی(ع) او را شناخت و به او فرمود: آن چه تو می‌دانی، بیش‌تر از آن را من می‌دانم؛ نیازی به پندهای تو ندارم.

جبرئیل بر موسی نازل شد و عرض کرد: ای موسی! هزار پند او فریب است؛ اما سه پند او را بشنو. موسی به ابلیس فرمود: سه پند را بگو!

ابلیس گفت: ۱- هرگاه تصمیم بر انجام کار خیری گرفتی، در انجام آن شتاب کن وگرنه

قرآن کریم مهمّ ‌ترین حجّت خداوند بر بندگان و ترنّم آوای ایمان در گوش جان انسان‌ها است. انس با قرآن کریم و تلاوت آن اثرات ثمربخش بر زندگی انسان دارد. به طوری که در گفتار معصومین ـ علیهم السّلام ـ و آیات قرآن کریم به قرائت و تلاوت بسیار، توصیّه شده است. « و َرَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلا »[۱] و « فَاقْرَءُوا مَا تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ »[۲]

رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ خطاب به ابوذر فرمود: «بر تو باد تلاوت قرآن و بسیار یاد خدا کردن، زیرا موجب بلند آوازگی تو در آسمان و نورانیّت تو در زمین است.»[۳] حضرت علی ـ علیه السّلام ـ فرمودند: «هر کس با تلاوت قرآن انس بگیرد، دوری دوستان او را هراسان نکند.»[۴]

استحباب سوره های مختلف در زمان های گوناگون:

اگر چه درهای رحمت الهی همواره به سوی بندگانی که صادقانه و مخلصانه او را می‌خوانند، باز است و همیشه می‌شود با تلاوت قرآن کریم با خدا ارتباط برقرار کرد، امّا امامان معصوم به

حضرت آیت‌الله العظمی سبحانی به پرسشی درباره غسل با پارچه مرطوب پاسخ گفتند.

پرسش: آیا غسل با پارچه مرطوب یا با دست خیس صحیح است؟

پاسخ: باید آب بر روى بدن جارى شود و کشیدن پارچه مرطوب بر بدن کافى نیست. والله العالم

معمولاً همه ما روزانه اذکاری را به تعداد معین به زبان جاری می کنیم مانند تسبیحات حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها. اما سئوالی که در اینجا پیش می‌آید این است که اگر این اذکار را کمتر یا بیشتر از حد معین بگوییم، چه می‌شود؟ در این باب حکایتی نقل شده است:

عالمی به مسجد وارد شد. دید یک نفر می گوید (لا سبحان الله لا سبحان الله)! عالم از او پرسید: این چگونه ذکری است؟ گفت:

نماز در حقیقت فرصتی است تا انسان با خدای خویش صحبت کند، و این توفیقی است که از جانب حضرت دوست، نصیب بندگانش می شود تا بتوانند در طول شبانه روز دقایقی را با معبود خویش به مناجات بپردازند؛ (طه، ۱۴) لذا درخواست پیامبران و اولیای الهی همواره از خداوند متعال این بود که پروردگارا ما را توفیق ده تا در زمره نمازگزاران باشیم.

قرآن کریم از زبان حضرت ابراهیم خلیل (علیه السلام) چنین نقل می کند: «رَبِّ اجْعَلْنی مقیمَ الصَّلاهِ وَ مِنْ ذرِّیَّتی رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دعاءِ»؛ (ابراهیم، ۴۰) پروردگارا، مرا برپا کننده نماز قرار ده، و

متن ذیل دعای امام سجاد (ع) برای رفع غم و اندوه در هنگامی است که مشکلات به ما هجوم می آورند.

«بسم الله الرحمن الرحیم

(۱) یَا فَارِجَ الْهَمّ، وَ کَاشِفَ الْغَمّ، یَا رَحْمَانَ الدّنْیَا وَ الْ‏آخِرَهِ وَ رَحِیمَهُمَا، صَلّ عَلَى مُحَمّدٍ وَ آلِ مُحَمّدٍ، وَ افْرُجْ هَمّی، وَ اکْشِفْ غَمّی.

(۲) یَا وَاحِدُ یَا أَحَدُ یَا صَمَدُ یَا مَنْ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ، اعْصِمْنِی وَ

در حالات حضرت موسی (ع) وارد است که روزی حضرت موسی برای مناجات به کوه طور می رفت و شیطان هم در پی او رفت. یکی از فرشتگان شیطان را نهیب زد و گفت: از دنبال موسی برگرد که او کلیم خداست مگر امید داری که بتوانی او را بفریبی؟

شیطان گفت: آری. چنان که پدر او حضرت آدم را به خوردن گندم فریفتم از موسی هم امید دارم که

راضى بودن به قضاء الهی و آنچه که خداوند برای بنده در نظر گرفته از اصلی ترین مشخصات ایمان و یقین و از صفات انسان های مومن است.

امام صادق (ع) فرمودند: «سر طاعت خدا صبر است و راضى بودن از خدا نسبت به آنچه بنده دوست داشته یا ناپسند داشته باشد، و هیچ بنده ائى از خدا نسبت به آنچه دوست یا ناپسند دارد، راضى نباشد، جز آنکه خیرش باشد در

یکی از سوالات مطرح در خصو ص حضرت حجت اینکه، پنج ندایی که امام زمان(عج) هنگام ظهور می‌ فرمایند چیست؟

پاسخ: آنچه در پرسش به آن اشاره شده است، در منابع روایی کهن و حتی مجامع روایی ثانویه‌ای چون «بحار الأنوار» وجود ندارد، ولی در کتاب «إلزام الناصب فی إثبات الحجه الغائب(عج)» ‏نوشته علی حایری یزدی (متوفای ۱۳۲۳ هـ.ق‏)، جملاتی را از کتابی با نام

به گزارش میهن فال به نقل از مشرق، زمانی‌که کعبه توسط حضرت ابراهیم(ع) بازسازی شد، پس از ایشان و حضرت اسماعیل، نگهبانی و نگهداری از این خانه مقدس، به قبیله‌ جرهم سپرده شد که از یمن آمده بودند.

این قبیله پس از پیروزی و تسلط قبیله عربستانی «بنی خزاعه»، مجبور به ترک مکه شدند و این قبیله بت‌پرست که متعلق به جنوب عربستان بودند، کعبه را به محلی برای نگهداری بت‌هایشان تبدیل کردند، در این زمان آنها خود کلیددار کعبه بودند.

بعدها در اواسط قرن پنجم، پنجم میلادی، خاندان قریش (خاندان پیامبر اعظم) بر مکه تسلط یافتند، «قصی بن کلاب» رئیس قبیله قریش مسئولیت نگهداری از مکه و کلیدهای این مکان مقدس را به عهده گرفتند.

«قصی‌‌بن کلاب» پیش از مرگ، وظایفش را به دو پسرش «عبد الدار» و «عبد مناف» سپرد. در این میان وظیفه نگهداری و مراقبت کعبه به «عبد الدار» رسید.

پس از پیروزی مسلمانان بر مکه به رهبری حضرت محمد (ص)، ایشان شخصاً این خدمات را به عهده گرفتند.

یکی از سوالات دینی که ممکن است برایمان پیش بیاید این است که چه کسی امام حسین را بعد از شهادتش دفن فرمود؟ چون کسی که امام معصوم را باید دفن کند خودش باید معصوم (امام دیگر) باشد؟

در این باره دیدگاه علما متفاوت است. یکی از نظریات ارائه شده در این باره مطابق آنچه در بعضی از روایات و کتب تاریخی آمده، چنین است: بدن مطهر امام حسین (ع) توسط فرزند گرامی شان امام زین العابدین (ع) در سرزمین کربلا به خاک سپرده شد؛ یعنی امام سجاد (ع) جهت تدفین و

پدر آیت الله سید محمدتقی مدرسی نقل می‌کند: عصر عاشورای سال ۶۱ هجری، شیطانک ها دیدند که ابلیس سرکرده آنان، به سر و صورت می‌زند و می‌گرید.

گفتند: امروز که تو باید خوشحال باشی از چه رو پریشانی و گریان؟

گفت: اشتباه بزرگی کردم که

پایگاه خبری تحلیلی تراز: لقمه حرام از آن جمله اموری است که تأثیر منفی فوق العاده ای روی لوح وجودی انسان می گذارد. تأثیری که هم شدت و حدّتش زیاد است و هم سرعت اثر گذاری اش. ضمن اینکه در غالب اوقات خود انسان اصلا متوجه نیست و گمان می کند مسیر درستی را انتخاب کرده اما با کمی دقت متوجه خواهیم شد که بسیاری از کسب ها و درآمدها به دلیل رعایت نکردن مسائل و تقیدات شرعی دچار مشکلاتی هستند و نتیجه آن لقمه ای می شود که برای خانواده خود می بریم، لقمه ای که اگر حرامِ حرام نباشد، لااقل حلالِ حلال هم نیست!
در خصوص میزان و نحوه اثرگذاری لقمه حرام شاید هیچ روایتی مانند کلام حضرت سیدالشهداء (ع) در ظهر عاشورا واضح و قابل فهم نباشد. امام حسین (ع) پیش از ظهر عاشورا در کربلا صحبت‌های زیادی کرد ولی هیچ کدام اثر نمی ‌کرد. در آخر حضرت فرمودند:

«فَقَدْ مُلِئَتْ بُطُونُکُمْ مِنَ الْحَرَامِ.»
«چون شکم‌های شما از حرام پرشده، حرف‌های من در شما اثر نمی گذارد.» (بحار، ج ۴۵، ص ۸)

***

سه نکته:

* عامل جهنمی شدن شما همین لقمه هاست!
این کلام امام بدین معناست که عامل تیره بختی شما، عامل انحراف از راه حق، عامل ایستادن در برابر نواده رسول اکرم (ص)، عامل جنایت و در نهایت عامل جهنمی شدن شما چیزی نیست جز اموالی که از راه حرام بدست آوردید و آن اموال تبدیل به لقمه هایی شدند و دل های شما را سیاه کردند.

** تأثیر حرام در نسل
لقمه حرام حتی در نسل آدمی تأثیر دارد. در روایت داریم که: «کَسْبُ الْحَرَامِ یَبِینُ فِی الذُّرِّیَّهِ؛ مال حرام در فرزندان آشکار می شود و روی آن‌ها اثر می ‌گذارد.» (کافی، ج ۵، ص ۱۲۴)

*** روایتی که موجب گریه شدید رهبر انقلاب شد
روایتی در کتاب شریف کافی نقل شده که بسیار تکان دهنده است و نشان می دهد ترک مال حرام چقدر می تواند بر خوشبختی انسان موثر باشد. این روایت مقام معظم رهبری در یکی از جلسات درسی قبل از آغاز درس خارج فقه بیان کردند و به قدری منقلب شدند که نتوانستند جلوی گریه خود را بگیرند در انتهای روایت اشک ریختند.
اما روایت: علی بن حمزه ماجرای یکی از کُتّاب و نویسندگان دربار بنی امیه را که با او دوست بوده و اموال نامشروع بسیاری داشته نقل می کند. می گوید یکبار گفت مرا هم نزد رفیقت (امام صادق (ع)) ببر. وقتی خدمت حضرت می رسند گویا این جوان از اصلاح خودش ناامید بوده ولی حضرت یک امیدواری عجیبی به او دادند. فرمودند: «باید از تمام این اموال (ناپاک)، خودت را پاک کنی. صاحب هرکدام را میشناسی به او بدهی و هرکدام را نمی شناسی صدقه بدهی.» سپس فرمودند: «اگر چنین کنی «أضمن لک الجنه» من هم بهشت را برای تو ضمانت می‌کنم.»
جوان برگشت به کوفه و تمام اموال، حتی لباس تنش را صدقه داد و شیعیان برای او مالی اندک را فراهم کرده و لباس خریدند. چند ماه بعد بیمار شد و در بستر مرگ افتاد. علی بن حمزه می گوید به عیادتش رفتم. در حال احتضار بود، چشمش را باز کرد و به من گفت: «یا علی! وفى والله صاحبک» به خدا قسم دوستت (امام صادق (ع)) به وعده‌اش وفا کرد! (یعنی الان دارم دروازه های بهشت را می بینم) و بعد از دنیا رفت.

علی بن حمزه می گوید چند وقت بعد خدمت حضرت رسیدم. تا مرا دیدند فرمودند: «یا علی! وفینا والله لصاحبک‌؛ ای علی، به خدا قسم ما به وعده خود در مورد دوستت وفا کردیم!» یعنی دوستت بهشتی شد. (این بخش از روایت را که رهبری انقلاب بین فرمودند اشک از دیدگانشان جاری شد.)

امام حسین علیه السلام بنای قیام خود را بر فداکاری در راه حق گذاشت و از همان آغاز این حقیقت را اعلام کرد و پیوسته بر آن تاکید نمود، چنانکه در وصیتنامه خود به محندبن حنفیه چنین نوشت:

«بسم الله الرحمن الرحیم…؛ این وصیت حسین‌بی‌علی است به برادرش محمد حنفیه. حسین گواهی می‌دهد به توحید و یگانگی خداوند و اینکه برای خدا شریکی نیست و محمد (ص) بنده و فرستاده اوست و آئین حق (اسلام) را از سوی خدا (برای جهانیان) آورده است و

عبّاس بن على علیه‌السلام پرچمدار لشکر امام حسین علیه‌السلام بود. هنگامى که دید تمام یاران و برادران و عموزادگان شربت شهادت نوشیدند، گریست و به شوق دیدار پروردگار جلو آمد و پرچم را بر گرفت و از برادرش امام حسین علیه السلام اجازه میدان خواست.

امام علیه‌السلام (که از فراق برادر سخت ناراحت بود) به سختى گریست به گونه‏‌اى که محاسن شریفش از اشک دیدگانش‏‌، تر شد، و