حکایت های گلستان سعدی: باب چهارم، حکایت 1 – دو چشم بد اندیش، برکنده باد

به یکى از دوستان گفتم: خاموشى را از این رو برگزیده ام که در سخن گفتن، زشت و زیبا بر زبان مى آید و چشم بداندیشان فقط بر سخن زشت مى افتد.

دوستم پاسخ داد: آن خوشتر که دشمن بد اندیش یکباره کور گردد، تا چشمانش را نتواند باز کند (زیرا نیکى را نیز بدى جلوه مى دهد.)

هنر به چشم عداوت، بزرگتر عیب است

گل است سعدى و در چشم دشمنان خار است

نور گیتى فروز چشمه هور (1)

زشت باشد به چشم موشک کور (2)

1- هور: خورشید.

2- موشک کور: اشاره به شب پره است

پینوشت: کتاب آقای «محمد محمدی اشتهاردی»